Ik kreeg een therapeutische ontlastmail van een collega. Met de term ontlastmail probeer ik beleefd aan te geven dat het om een redelijk frontale scheldpartij ging. Met therapeutisch bedoel ik dat de man in kwestie vooral de bedoeling had zijn hart te luchten en verlost te raken van een heleboel negatieve gevoelens. Voor die oefening had hij mij de functie van pispaal toebedeeld, en moest ik bereid zijn de omschrijving ‘luie arrogante klootzak’ te omhelzen. Of ik die rol van pispaal verdiend had, of die elektronische woede-uitbarsting terecht was, en of die vleiende woorden effectief van toepassing waren, wil ik hier in het midden laten.
E-mail is totaal ongeschikt is om conflicten uit te vechten, ruzies te voeren, laat staan gevoelens van boosheid te ventileren. Voor je het weet ontaardt het in een loopgravenoorlog van verwijten op verwijten. Stukjes tekst die herkauwd worden en terug uitgespuwd. Elk fout woord is een boomerang. Beter het face to face te doen, met open vizier. Dan heb je ook de onmiddellijke reactie, de ironie, de relativering: ‘zie ons hier eens onnozel doen’.
Zo’n mailoorlogje kan een eigen leven gaan leiden. Stel dat het doorgezonden wordt naar anderen… voor je het weet kan de hele wereld meegenieten van je verbale esbattementen. Dit terzijde.
Het merkwaardigste aan de verwijttactiek van mijn collega was het veelvuldige gebruik van de uitdrukking ‘Sorry hé’. Alsof hij zich moest verontschuldigen voor de scheldwoorden die hij naar mijn hoofd slingerde. Bij nader inzien wordt die ‘sorry hé’ door veel mensen gebruikt bij het ruziemaken.
‘Sorry hé, maar ik pik het niet langer.’
‘Sorry hé, maar jouw gezeur hangt mij al lang mijn voeten uit.’
‘Sorry hé, maar die moeder van jou is een echt kreng, en je gaat meer en meer op haar lijken. Sorry hé.’
Waarom doen mensen dat? Bieden ze oprecht hun excuses aan voor de onaardigheden die ze vertellen? Vragen ze hun belaagde slachtoffer echt om het hen niet (al te) kwalijk te nemen? Of anticperen ze al op het moment waarop ze het gaan moeten bijleggen en ze zich zullen moeten excuseren om de verstoorde relatie te herstellen?
Ik probeer die ‘Sorry hé’ te parafraseren.
‘Je moet het me niet kwalijk nemen dat ik het zeg zoals ik het meen, maar ik pik het niet langer. Wees dus niet boos, of verongelijkt, of ongelukkig. Je had het moeten zien aankomen. Ik weet dat het pijn doet, en dat vind ik spijtig, maar het moet gezegd worden. Neem het maar zoals het is. Ik hoop dat de slag niet te hard aankomt. Je gaat mij moeten excuseren, maar het kan echt niet anders.’
‘Deal with it.’
Als je het zo bekijkt is het een heel zachtaardige manier van schelden en pijn doen. Beetje schijterig ook.
E-mail is totaal ongeschikt is om conflicten uit te vechten, ruzies te voeren, laat staan gevoelens van boosheid te ventileren. Voor je het weet ontaardt het in een loopgravenoorlog van verwijten op verwijten. Stukjes tekst die herkauwd worden en terug uitgespuwd. Elk fout woord is een boomerang. Beter het face to face te doen, met open vizier. Dan heb je ook de onmiddellijke reactie, de ironie, de relativering: ‘zie ons hier eens onnozel doen’.
Zo’n mailoorlogje kan een eigen leven gaan leiden. Stel dat het doorgezonden wordt naar anderen… voor je het weet kan de hele wereld meegenieten van je verbale esbattementen. Dit terzijde.
Het merkwaardigste aan de verwijttactiek van mijn collega was het veelvuldige gebruik van de uitdrukking ‘Sorry hé’. Alsof hij zich moest verontschuldigen voor de scheldwoorden die hij naar mijn hoofd slingerde. Bij nader inzien wordt die ‘sorry hé’ door veel mensen gebruikt bij het ruziemaken.
‘Sorry hé, maar ik pik het niet langer.’
‘Sorry hé, maar jouw gezeur hangt mij al lang mijn voeten uit.’
‘Sorry hé, maar die moeder van jou is een echt kreng, en je gaat meer en meer op haar lijken. Sorry hé.’
Waarom doen mensen dat? Bieden ze oprecht hun excuses aan voor de onaardigheden die ze vertellen? Vragen ze hun belaagde slachtoffer echt om het hen niet (al te) kwalijk te nemen? Of anticperen ze al op het moment waarop ze het gaan moeten bijleggen en ze zich zullen moeten excuseren om de verstoorde relatie te herstellen?
Ik probeer die ‘Sorry hé’ te parafraseren.
‘Je moet het me niet kwalijk nemen dat ik het zeg zoals ik het meen, maar ik pik het niet langer. Wees dus niet boos, of verongelijkt, of ongelukkig. Je had het moeten zien aankomen. Ik weet dat het pijn doet, en dat vind ik spijtig, maar het moet gezegd worden. Neem het maar zoals het is. Ik hoop dat de slag niet te hard aankomt. Je gaat mij moeten excuseren, maar het kan echt niet anders.’
‘Deal with it.’
Als je het zo bekijkt is het een heel zachtaardige manier van schelden en pijn doen. Beetje schijterig ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten